4 Γενάρη , χτυπάει το τηλέφωνο και είναι η Παρασκευή από το «Άλμα Ζωής» και μου ζητάει να γράψω τη δική μου ιστορία για τον μεταστατικό καρκίνο.
Με έβαλε σε σκέψεις αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι έπρεπε να το κάνω για βοηθήσω κι άλλες γυναίκες που περνάνε δύσκολα και γιατί χρωστάω πολλά σε αυτόν το σύλλογο και τις γυναίκες του...
Η προσωπική μου ιστορία, όπως τη βίωσα στα τριάντα μου και τη βιώνω πάλι στα 40 μου είναι η εξής:
Τον Σεπτέμβριο του 2005 κι ενώ έχω μόλις αρραβωνιαστεί, ύστερα από παρότρυνση του συζύγου μου που κάτι ψηλαφούσε στο δεξιό μαστό, πήγα στο γιατρό.
Δυστυχώς ο γιατρός κάνοντας λανθασμένη διάγνωση με καθησύχασε πως δεν έχω τίποτα. Αυτό συνέχισε να μεγαλώνει κι ο άντρας μου συνέχισε να επιμένει να το ξαναδώ.
Ιανουάριος 2006 γίνεται η διάγνωση: καρκίνος του δεξιού μαστού με πειραγμένους κάποιους λεμφαδένες.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι όλα τέλειωσαν και η δεύτερη οι γονείς μου
Από κει και πέρα άρχισε ο Γολγοθάς με ριζική μαστεκτομή, εξαντλητικές χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες και ορμονοθεραπεία.
Όμως με τη βοήθεια της οικογένειας μου, του άντρα μου (που ποτέ δε σκέφτηκε να με αφήσει και μετά από ένα χρόνο μου έκανε πρόταση γάμου) και με τη βοήθεια του Συλλόγου, στάθηκα στα πόδια μου.
Έγινα εθελόντρια στο «Άλμα Ζωής» για να μπορέσω να βοηθήσω κι εγώ με τη σειρά μου, άλλες γυναίκες.
Και πέρασαν 10 πολύ όμορφα χρόνια.
Το 2013 αποκτήσαμε τον Χρηστάκη το γιο μας και διαπίστωσα πως το πιο όμορφο πράγμα του κόσμου είναι η μητρότητα.
Προσπαθήσαμε να αποκτήσουμε και δεύτερο παιδί, αλλά δεν έγινε πραγματικότητα.
Στον 5ο μήνα της εγκυμοσύνης γίνεται η διάγνωση του εμβρύου με τρισωμία 18.
Έξι μήνες αργότερα, τον Νοέμβριο του 2015, γίνεται η δεύτερη διάγνωση: μετάσταση στο συκώτι και μικρές εστίες στα κόκκαλα.
Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό αυτή τη φορά ήταν το παιδί μου, ήταν μόλις 3 χρονών και φυσικά η ίδια μου η ζωή.
Μετά το πρώτο σοκ ήξερα ότι είχε έρθει η ώρα για τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής μου, η οποία ήξερα ότι θα έχει και μεγάλη διάρκεια.
Σε αυτή τη μάχη συνοδοιπόροι μου ο άντρας μου και το παιδί μας, η μητέρα μου και η αδερφή μου (οι σημαντικότεροι άνθρωποι της ζωής μου)..
Και αρχίζουμε πάλι χημειοθεραπείες κι όχι μόνο.
Αυτή τη φορά ψάξαμε περισσότερο και είδαμε πόσο σημαντική είναι η διατροφή στον καρκίνο.
Έκοψα αυτόματα τη ζάχαρη και άρχισα να τρέφομαι με περισσότερα φρούτα και λαχανικά. Κάνω ό,τι μου λένε για την εξασφάλιση της υγείας μου και συνεχίζουμε….
Κι όμως υπάρχει κάτι, δεν ξέρω τι είναι, που μας δίνει δύναμη και παρόλες τις δυσκολίες συνεχίζουμε να ελπίζουμε και να παλεύουμε για καλύτερες μέρες.
Άλλωστε όλοι το ξέρουμε, η ζωή είναι ωραία. Και κάνουμε τα πάντα γι' αυτή!!
Ευγενία
