Αποφάσισα να σας γράψω τη δική μου ιστορία...
Είμαι η Ιωάννα και είμαι 36 ετών.
Η λέξη καρκίνος μου προκαλούσε φόβο πάντα και οτιδήποτε είχε σχέση με αυτό προσπαθούσα να το προσπεράσω. Πάντα θεωρούσα ότι ο καρκίνος είναι μια κληρονομική ασθένεια οπότε είχα πειστεί ότι εγώ δεν πρόκειται να νοσήσω ποτέ....

Ένα πρωινό, πριν από 4,5 χρόνια καθώς ντυνόμουν για να φύγω για δουλειά είδα ένα εξόγκωμα στο δεξί μου στήθος, αλλά καθότι είχα μεγάλο στήθος θεώρησα ότι δεν ήταν κάτι σοβαρό, ότι ίσως ήταν μια φλεγμονή από το στηθόδεσμο (είχα και πρόσφατη εξέταση από το γυναικολόγο μου κατά την οποία δεν βρήκε κάτι ανησυχητικό)...
Μετά από ένα μήνα περίπου έκανα έναν υπέρηχο αλλά και πάλι μου τα βρήκαν όλα καθαρά και κατά κάποιον τρόπο επαναπαύτηκα.

Τον επόμενο μήνα και αφού έκλεισα ραντεβού με μαστολόγο στον Άγιο Σάββα (το 2ο σπίτι μου) μέσα σε ένα βράδυ κυριολεκτικά, αυτό από μέγεθος καρυδιού είχε πιάσει όλο τον μαστό μου. Εκεί κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν ήταν καθόλου καλά. Κατά τα άλλα, ούτε η θηλή είχε διαφοροποιηθεί, ούτε πόνος υπήρχε....
Η μέρα του ραντεβού ήρθε και στη διάρκεια του υπερήχου από μια κυρία ακούω το απίστευτο σχόλιο: "Kαλά βρε κοπελιά πώς το άφησες και προχώρησε τόσο;"
Παίρνω τον υπέρηχο, πηγαίνω στο μαστολόγο μου και ξεκινάει ο Γολγοθάς.

Κάνω βιοψία η οποία φυσικά βγήκε θετική και στο άκουσμα κακοήθεια δύο πράγματα ήταν τα πρώτα στο μυαλό μου:

  1. Πεθαίνω.
  2. Δεν θα δω το παιδί μου να μεγαλώνει. (το παιδάκι μου τώρα είναι 7)

Ο μαστολόγος μου στον Άγιο Σάββα, ένας εξαιρετικός άνθρωπος και γιατρός, με ενημέρωσε για όλη τη διαδικασία που θα έπρεπε να ακολουθηθεί, για το χειρουργείο και φυσικά για τις αναπόφευκτες παρενέργειες των χημειοθεραπειών.
Μπήκα λοιπόν στο λάκκο με τα λιοντάρια και ξεκίνησα να μάχομαι με ό,τι όπλα διέθετα.

Ξεκίνησα σχεδόν άμεσα 8 κύκλους χημειοθεραπειών και μαζί με αυτές ξεκίνησαν οι συνεχόμενες ναυτίες, οι εμετοί, η τρομερή εξάντληση και 14 ημέρες μετά την πρώτη χημειοθεραπεία έμειναν τα μισά μαλλιά μου στη χτένα. Αυτό μου κόστισε περισσότερο από το γεγονός της αμφοτερόπλευρης μαστεκτομής.
Σταμάτησα δουλειά διότι αδυνατούσα να πηγαίνω πλέον και απλά μετρούσα τις ημέρες έως την τελευταία χημειοθεραπεία η οποία θα ήταν 09 Απριλίου Μεγάλη Πέμπτη.

Δεν το έβαλα κάτω αλλά πίεζα τον εαυτό μου ακόμα και στις πιο άσχημες ημέρες να είμαι όρθια και να περνάω όσο περισσότερο χρόνο μπορούσα με το παιδί μου.
Το παιδάκι μου ήταν τότε 3 και δεν τρόμαξε ούτε όταν με είδε χωρίς μαλλιά, ούτε όταν με είδε χωρίς φρύδια και βλεφαρίδες αλλά μου κρατούσε το χέρι όταν ο άντρας μου, μου έκανε τις ενέσεις για τα λευκά και μου χάιδευε την πλάτη όταν ήμουν πάνω από τη λεκάνη και έκανα εμετούς.....Σκεφτόμουν ότι είμαι τυχερή γιατί έχω την οικογένειά μου δίπλα μου και πάνω από όλους τη μητέρα μου και για εκείνους και μόνο αξίζει να παλέψω.

Οι χημειοθεραπείες τελείωσαν κάποτε και μετά από ένα μήνα περίπου έκανα αμφοτερόπλευρη μαστεκτομή.
Ακολούθησαν 30 ακτινοβολίες στη διάρκεια των οποίων είχα επιστρέψει δουλειά και κατόπιν ξεκίνησα και την ορμονοθεραπεία.
Κάθε φορά στον επανέλεγχο η ίδια πάντα αγωνία για τα αποτελέσματα.

Ένα χρόνο μετά από όλο αυτό μπήκα στη διαδικασία της αποκατάστασης.
Για να μην γίνομαι κουραστική δεν πήγαν όλα όπως έπρεπε να πάνε και αν γνώριζα τι θα ακολουθούσε δεν θα έμπαινα ποτέ σε αυτή τη διαδικασία.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά μετά από 2 μήνες από το τελευταίο χειρουργείο της αποκατάστασης οι εξετάσεις μου έδειξαν μετάσταση στα οστά.
Αν είχα ενδείξεις; Είχα τρομερούς πόνους στην πλάτη μου αλλά δεν ήταν κάτι καινούριο για μένα αφού έτσι κι αλλιώς με αυτούς ζούσα.
Οι χημειοθεραπείες που κάνω είναι ενέσιμες και τις κάνω κάθε μήνα στην κοιλιά, έχω αλλάξει την ορμονοθεραπεία μου και λόγω ηλικίας (τώρα είμαι 36) κάνω κάθε τρίμηνο και ορμονική ένεση.

Συνεχίζω να δουλεύω, βέβαια με μειωμένο ωράριο πλέον, να κάνω τις δουλειές στο σπίτι μου, να διαβάζω το γιο μου, να πηγαίνω καμιά βόλτα και όσο μπορώ να ξεκουράζομαι.
Προσέχω περισσότερο να μην πέσω ή να μη με σπρώξει κανείς αλλά κατά τα άλλα προσπαθώ να πάρω τη ζωή μου πίσω.
Πως αισθάνομαι;

Αισθάνομαι μεγάλο θυμό, στεναχώρια και ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ να με σκεπάζει.
Δεν το έβαλα ποτέ κάτω ούτε και τώρα θα το βάλω.
Πάλεψα και παλεύω με όσες δυνάμεις διαθέτω και όσο είμαι όρθια θα συνεχίσω να διεκδικώ τη ζωή μου.

Ιωάννα