Δεν παίρνω τίποτα σαν δεδομένο
Μόλις επέστρεψα από την αποφοίτηση του μικρού γιού μου από το Νηπιαγωγείο. Τον Σεπτέμβρη λοιπόν γινόμαστε πρωτάκια. Τα συναισθήματα μου είναι τόσο έντονα και όχι τυχαία. Τέσσερα χρόνια πριν ο μεγάλος μου γιός ξεκινούσε το Δημοτικό και εγώ τον αγώνα για τη ζωή μου.
Τον Σεπτέμβρη του 2011 σε ηλικία 38 ετών επιβεβαιώθηκε ύστερα από τις απαραίτητες εξετάσεις ότι έχω καρκίνο μαστού.
Δεν ήθελα να το πιστέψω και δεν μπορούσα. Πίστευα ότι αυτά συμβαίνουν στους άλλους. Πως μπορούσα εγώ τώρα να είμαι σ αυτή τη θέση; Τι δεν είχα κάνει καλά στη ζωή μου; Φανταζόμουν τα πιο άσχημα σενάρια για εμένα και την οικογένεια μου. Έψαχνα να βρω από που θα κρατηθώ και ευτυχώς είχα την ευλογία να έχω τόσους πολλούς ανθρώπους δίπλα μου, που ούτε το φανταζόμουν. Ο σύζυγος μου, η αδερφή μου, συγγενείς, φίλοι και άνθρωποι που ούτε καν γνώριζα πριν νοσήσω, μου στάθηκαν και μού έδωσαν πραγματικά απίστευτη δύναμη και κουράγιο. Μια τέτοια άγνωστη ως τότε και πλέον αδελφική φίλη με έφερε σε επαφή με το Άλμα Ζωής. Επικοινωνούσα σχεδόν καθημερινά με τη Φρόσω στη γραμμή υποστήριξης του Άλμα Ζωής, η οποία με την ήρεμη και καθησυχαστική φωνή της μου έδινε απίστευτη δύναμη.
Άρχισα λοιπόν να συνειδητοποιώ ότι δεν έχω χρόνο για στεναχώρια και κλάματα. Τουλάχιστον ήμουν τυχερή να συμβαίνει αυτό σ εμένα και όχι σ κάποιον άλλο δικό μου άνθρωπο. Έπρεπε να αγωνιστώ. Στον πόλεμο πας για να νικήσεις, μου έλεγε η αγαπημένη μου Κατερίνα. Το πίστεψα και άρχισα τον πόλεμο. Με πίστη στον Θεό και υπομονή.
Ακολούθησαν όλα όσα έπρεπε να γίνουν, μαστεκτομή, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες.
Η γιατρός μου, με τους συνεργάτες της, ήταν πάντα δίπλα μου να με κατευθύνει και να με στηρίζει.
Ένα χρόνο μετά το τέλος των χημειοθεραπειών στον προγραμματιμένο έλεγχο διαπιστώθηκε ότι είχα μετάσταση στα οστά. Απογοητεύτηκα. Είχα πιστέψει ότι είχε περάσει ο κίνδυνος και ότι θα πήγαιναν όλα καλά όπως σε τόσες άλλες γυναίκες που είχαν νοσήσει και είχαν αφήσει τον καρκίνο πίσω τους. Άρχισα πάλι θεραπείες, οι οποίες δεν φαινόταν τελικά να αποδίδουν. Άρχισα να πονάω και η κατάσταση μου να χειροτερεύει. Ακολούθησε μετάσταση στο ήπαρ. Μόλις το έμαθα έμεινα μέρες στο κρεβάτι χωρίς να θέλω να μιλάω. Μόνο προσευχόμουν.
Αυτή τη φορά έγινε πραγματικά μεγάλη προσπάθεια από τους ανθρώπους που ήταν δίπλα μου για να μην παραιτηθώ. Φυσικά, η Φρόσω και στη συνέχεια η Χριστιάνα από το Άλμα Ζωής έκαναν μεγάλο αγώνα για να με πείσουν ότι τίποτα δεν είχε τελειώσει και ότι υπάρχει χρόνος και λόγος για να συνεχίσω την προσπάθεια μου.
Άρχισα πάλι χημειοθεραπείες και σιγά σιγά υποχωρούσε ο πόνος. Αισθανόμουν όλο και καλύτερα. Πριν από λίγες ημέρες έκανα τον τακτικό μου έλεγχο που έδειξε ότι η κατάσταση μου έχει βελτιωθεί και οι μεταστάσεις στο ήπαρ δεν φαίνονται καν.
Γνωρίζω ότι δεν έχει τελειώσει ο αγώνας μου. Τη ζωή μου, που κάποτε τη θεωρούσα δεδομένη τώρα πρέπει να την κερδίζω μέρα με την ημέρα. Αυτό που πίστευα, όπως και ο πολύς κόσμος ήταν ότι όποιος έχει καρκίνο έχει υπογράψει την καταδίκη του. Γίνεται γνωστό όταν κάποιος δεν καταφέρνει να επιβιώσει και όχι πόσος κόσμος ζει με καρκίνο με μια καλή ποιότητα ζωής. Ο καρκίνος μπορεί πλεον να μετατραπεί σε μια χρόνια ασθένεια μιας και νέα όπλα προστίθονται στην φαρέτρα των γιατρών.
Δεν θέλω να ωραιοποιήσω μια δύσκολη κατάσταση αλλά βλέποντας τη ζωή μου πριν και μετά τον καρκίνο θεωρώ ότι τώρα ζω καλύτερα. Άλλαξα ότι δεν τολμούσα να αλλάξω. Άνταλλαξα την αγχώδη δουλειά μου με μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα, μετακόμισα με την οικογένεια μου στην εξοχή, ξανακάθησα στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου για να σπουδάσω αυτό που πραγματικά με ενδιέφερε, άρχισα να αθλούμαι και να απολαμβάνω την οικογένεια μου και τις φιλίες μου. Το μάθημα που πήρα είναι ότι δεν πρέπει να παίρνω τίποτα σαν δεδομένο. Η ζωή μας είναι ένα δώρο που μας δόθηκε και πρέπει να τη ζούμε και να τη ζούμε καλά.
Αθηνά