Αυτό που σίγουρα έχω μάθει, είναι να παλεύω
Kαρκίνος!
Μια αρρώστια που τρομάζει, που δεν θέλεις καν να την σκέφτεσαι, που όλοι εύχονται να μην τους τύχει ποτέ. Κι όμως μια μέρα ξυπνάς και ανακαλύπτεις ότι δυστυχώς χτύπησε και τη δική σου πόρτα.
Αυτό συνέβη σε μένα τον Σεπτέμβριο του 2004, όταν ήμουν σε ηλικία 41 ετών και τα παιδιά μου ηλικίας 13 και 10 ετών αντίστοιχα. Καρκίνος αριστερού μαστού…
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι όταν μου το ανακοίνωσε ο γιατρός μου και μη θέλοντας να το πιστέψω, προσπάθησα αρχικά να τον πείσω ότι μάλλον έχει κάνει λάθος. Στη συνέχεια άρχισα έντρομη να τον βομβαρδίζω με διάφορες ερωτήσεις για το πώς είναι δυνατόν να συνέβη αυτό σε μένα που πάντα ήμουν τόσο τυπική, που ο προληπτικός έλεγχος ήταν κομμάτι της ζωής μου, που η μαστογραφία που είχα κάνει πριν από 6 μήνες ήταν καθαρή, που δεν υπήρχε στην οικογένειά μου ιστορικό, που και τα δύο παιδιά μου τα είχα θηλάσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Όταν, όμως, συνειδητοποίησα τι μου είχε πει, αισθάνθηκα ένα πολύ περίεργο συναίσθημα, ένα απόλυτο κενό. Νόμιζα ότι η γη έφευγε κάτω από τα πόδια μου.
Οι πρώτες μου αντιδράσεις: φόβος, κλάματα, πόνος, απογοήτευση, οργή, μελαγχολία, λύπη τόσο για μένα, όσο και για τους δικούς μου ανθρώπους, μα πάνω από όλα διάφορες σκέψεις για το τι θα γίνουν τα παιδιά μου αν φύγω εγώ από τη ζωή και πως θα τα καταφέρει ο σύζυγός μου.
Μόλις συνήλθα λίγο από το πρώτο σοκ και μη θέλοντας να χάσω καθόλου χρόνο, βρήκα αμέσως χειρουργό και ογκολόγο και χειρουργήθηκα στις 14 Σεπτεμβρίου του 2004 (την ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού).
Έκανα ογκεκτομή και λεμφαδενικό καθαρισμό γιατί είχε πειραχθεί και ένας λεμφαδένας. Ακολούθησαν 6 κύκλοι χημειοθεραπειών και 25 ακτινοβολίες. Όλη αυτή την περίοδο ψυχολογικά αισθανόμουν ράκος επειδή είχε αλλάξει η εξωτερική μου εμφάνιση και δεν μπορούσα να αντικρίζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη δίχως μαλλιά. Δεν αισθανόμουν καθόλου γυναίκα.
Μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα, άρχισα να το ξεπερνώ χάρη στην βοήθεια, την συμπαράσταση και την τεράστια υπομονή του άνδρα μου, που από την πρώτη στιγμή ήταν δίπλα μου και με στήριζε σε κάθε μου βήμα.
Το μόνο που ήθελα και ευχόμουν ήταν να ολοκληρώσω τη θεραπεία μου το συντομότερο δυνατόν, ώστε να μπορέσω να απαλλαγώ μια ώρα αρχύτερα απ’ όλα αυτά, να μην αισθάνομαι άρρωστη πια και να μπορέσω να γυρίσω στους φυσιολογικούς μου ρυθμούς. Όσο περνούσε ο καιρός και οι εξετάσεις μου έβγαιναν πολύ καλές, κάπου μέσα μου πίστευα ότι τα πράγματα θα πάνε πολύ καλά και για μένα, όπως συνέβαινε και με τόσες και τόσες γυναίκες που καθημερινά άκουγα γύρω μου ότι έβγαιναν νικήτριες.
Όταν έκλεισα 5 χρόνια από την ολοκλήρωση της θεραπείας και οι εξετάσεις μου συνέχισαν να βγαίνουν πολύ καλές, το είχα σχεδόν πιστέψει. Άλλωστε είχα και διαβεβαιώσεις από το γιατρό μου, ο οποίος μου έλεγε ότι η περίπτωσή μου είναι από αυτές που έχουν πολύ καλή πρόγνωση (με πιθανότητες 95%) και ότι σιγά σιγά έπρεπε να αρχίσω να το βγάζω από το μυαλό μου.
Η χαρά μου όμως, δυστυχώς, δεν κράτησε για πολύ και αυτό γιατί μετά από δύο μήνες άρχισα να έχω έναν επίμονο βήχα και να αισθάνομαι σαν να έχω ακροαστικά. Επικοινώνησα αμέσως με το γιατρό μου ο οποίος υπέθεσε ότι έχω πάθει κάποια ίωση και μου είπε να μην ανησυχώ, αφού πρόσφατα είχα κάνει τις εξετάσεις μου και ήταν καλές. Επειδή όμως δεν είχα καμία βελτίωση, επέμενα και ξαναέκανα μία αξονική θώρακα. Χωρίς να φαντάζομαι κάποια άσχημη εξέλιξη, πήγα μόνη μου να πάρω τις εξετάσεις.
Δυστυχώς, διαβάζοντας τα αποτελέσματα των εξετάσεων, μια δυσάρεστη έκπληξη με περίμενε: είχε γίνει μετάσταση της νόσου μου στους πνεύμονες και στα οστά.
Ξαφνικά αισθάνθηκα να καίγεται όλο μου το σώμα και να με διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα από το κεφάλι έως τα πόδια. Δεν μπορούσα να κάνω κανένα βήμα, αλλά ούτε και να σταθώ όρθια. Εκείνη την ώρα είπα μέσα μου «πάει μέχρι εδώ ήταν» και ξέσπασα σε λυγμούς.
Μόλις συνήλθα λίγο, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να πάρω τηλέφωνο και να ενημερώσω πρώτα τον άνδρα μου και έπειτα την αδελφή μου. Και οι δύο προσπάθησαν να με καθησυχάσουν και να με κάνουν να πιστέψω ότι όλα θα πάνε καλά.
Όταν γύρισα στο σπίτι μου ήμουν πραγματικό ράκος. Κλείστηκα στο δωμάτιό μου γιατί δεν ήθελα να ακούω από κανέναν «λόγια παρηγοριάς», ξέσπασα σε κλάματα και αμέσως άρχισα να κάνω άσχημες σκέψεις και να αναρωτιέμαι πόσος χρόνος ζωής μπορεί να μου έχει μείνει. Την εποχή εκείνη έτυχε να μάθω για κάποια γνωστή μας που και εκείνη είχε κάνει μετάσταση ότι δυστυχώς δεν τα είχε καταφέρει. Αυτό λειτούργησε πολύ αρνητικά μέσα μου.
Οι πρώτες μου σκέψεις ήταν ότι κάτι δεν είχε πάει καλά με τη θεραπεία μου κυρίως λόγω των διαβεβαιώσεων που είχα από τον γιατρό μου. Αρχικά κλονίστηκε η εμπιστοσύνη μου σ’ αυτόν και άρχισα να παίρνω γνώμες και από άλλους γιατρούς.
Ήθελα να πάρω απαντήσεις για το τι έφταιξε και έφτασα ως εδώ, να μάθω αν η θεραπεία που είχα κάνει ήταν η σωστή και να μάθω τι θα γινόταν από δω και πέρα. Συζητώντας τόσο με το γιατρό μου όσο και με άλλους γιατρούς, από τις απαντήσεις που πήρα, κατάλαβα πολύ γρήγορα ότι όλοι οι ογκολόγοι ακολουθούν συγκεκριμένα πρωτόκολλα ανάλογα με τη μορφή της νόσου. Δεν υπήρχε κάτι λιγότερο που να έγινε σε μένα, απλά ήταν θέμα «τύχης»…
Έτσι σταδιακά το αποδέχθηκα και αποφάσισα να παλέψω και πάλι μαζί με τον ογκολόγο μου, ο οποίος μου είπε ότι έχουμε πολλά δοκιμασμένα σχήματα θεραπειών που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και ότι θα προχωράμε κάθε φορά με συνετές επιλογές.
Τον Απρίλιο του 2010 ξεκινήσαμε πρώτα με ορμονοθεραπεία για να δούμε αν θα ανταποκριθεί η νόσος. Μέσα σε ένα μήνα φάνηκε σταθεροποίηση της κατάστασης, πράγμα το οποίο ήταν πολύ θετικό και έτσι για ενάμιση χρόνο έκανα τη θεραπεία αυτή με πολύ καλή ανταπόκριση.
Το Δεκέμβριο του 2011, όμως, φάνηκε μια νέα υποτροπή της νόσου στον πνεύμονα και τότε ξεκινήσαμε χημειοθεραπείες μέχρι και το Μάιο του 2012. Η θεραπευτική αυτή αγωγή ήταν πολύ πιο δύσκολη από την πρώτη φορά, με διάφορες παρενέργειες και πολλά προβλήματα, όμως, Δόξα τω Θεώ, τα κατάφερα αρκετά καλά. Μάλιστα κάποιες φορές δεν αισθανόμουν καθόλου άρρωστη και έτσι δε σταμάτησα καμία από τις δραστηριότητές μου.
Από το Μάιο του 2012 μέχρι τον Απρίλιο του 2013 συνέχισα την ορμονοθεραπεία και τον Απρίλιο του 2013 ανακάλυψα μία νέα μετάσταση στο αριστερό επινεφρίδιο. Και πάλι χημειοθεραπεία με πολύ λίγες παρενέργειες και από την ολοκλήρωσή της μέχρι και σήμερα είμαι υπό ορμονοθεραπεία. Και ΣΥΝΕΧΙΖΩ…και ΖΩ…
Στο διάστημα της υποτροπής της νόσου μου άρχισα να διαβάζω διάφορα άρθρα στο internet αναφορικά με τη μετάσταση του καρκίνου του μαστού. Σε ένα από αυτά διάβασα για τον Πανελλήνιο Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ», για το τι προσφέρει στις γυναίκες που έχουν νοσήσει, καθώς και για την ψυχολογική στήριξη που παρέχει.
Επειδή ένιωθα ότι μόνη μου δεν μπορούσα να διαχειριστώ την καινούργια κατάσταση και ψυχολογικά ήμουν εκτός ελέγχου καθώς είχα μόνιμα αρνητικές σκέψεις, μεγάλη απαισιοδοξία, απίστευτο θυμό, φόβο για τις νέες θεραπείες, την αποτελεσματικότητα της θεραπείας, την ταλαιπωρία, επικοινώνησα αμέσως και έκλεισα ραντεβού με ψυχολόγο.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή αισθάνθηκα ότι έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου που με στηρίζει και με καθοδηγεί στον δύσκολο αγώνα μου, με βοηθά να προσαρμοστώ στη νέα κατάσταση, με κάνει να βλέπω κάποια πράγματα στην πραγματική τους διάσταση, μα πάνω από όλα όποτε αισθάνομαι ότι «πέφτω» είναι πάντα δίπλα μου και με τις συζητήσεις μας με κάνει να αισθάνομαι άλλος άνθρωπος.
Παράλληλα απίστευτη είναι η βοήθεια και η δύναμη που έχω πάρει και μέσα από τις διάφορες ομάδες που λειτουργούν στο ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ, αλλά και από την επαφή με άλλες γυναίκες που έχουν νοσήσει και βιώσει την ασθένεια. Μπόρεσα και μοιράστηκα μαζί τους αγωνίες, φόβους, συναισθήματα γιατί όλες μας έχουμε πλέον τον ίδιο κωδικό επικοινωνίας. Έχω αποκτήσει λοιπόν τις «Φιλενάδες» μου, που με έχουν βοηθήσει να επαναπροσδιορίσω κάποια πράγματα και μπορώ πλέον και κάνω αυτά που πραγματικά με ευχαριστούν. Αισθάνομαι μέλος μιας πολύ δυνατής αλυσίδας που αν και βιώνει αγωνίες και φόβους, με ψηλά το κεφάλι προχωρά και παλεύει για τη ζωή.
Φοβερή, επίσης, είναι και η ψυχοθεραπεία που αισθάνομαι ότι βιώνω μέσα από την ομάδα κοσμήματος στην οποία συμμετέχω. Είναι μια δραστηριότητα που μου δίνει μεγάλη χαρά, με κάνει να ξεχνιέμαι εντελώς και που ουσιαστικά με έκανε να ανακαλύψω ένα «πολύπλευρο καλλιτεχνικό ταλέντο» που είχα κρυμμένο μέσα μου και δεν το φανταζόμουν. Όταν αντικρίζω τις δημιουργίες μου αισθάνομαι πολύ περήφανη και νομίζω ότι ξαναγεννιέμαι. Μπορώ να εστιάζω τη ζωή μου μακριά από την ασθένεια, αλλά μπορώ και ζω παράλληλά της και συνεχίζω να χαίρομαι την κάθε στιγμή μου.
Το ξέρω ότι η ζωή μου από δω και πέρα είναι μονόδρομος, ότι σηκώνω τον δικό μου σταυρό και ότι θα είναι ένας συνεχής αγώνας. Όμως μετά από τόσα χρόνια που έρχομαι αντιμέτωπη με τον καρκίνο, αυτό που σίγουρα έχω μάθει είναι να παλεύω. Μπορεί να πέφτω κάποιες φορές και αυτές είναι αρκετές, αλλά μετά από λίγο καταφέρνω να ξανασηκώνομαι και να συνεχίζω.
Πραγματικά μέσα μου πιστεύω ότι έχω πάντα δίπλα μου έναν φύλακα - άγγελο και ότι κάθε καινούργια αλλαγή την ανακαλύπτω σχετικά γρήγορα και μπορώ και την παλεύω. Το μόνο που προσεύχομαι στο Θεό είναι να είναι κοντά μου σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μου για να μπορώ να τα καταφέρνω και Τον παρακαλώ να υπάρχουν αρκετά μεγάλα διαστήματα ύφεσης της νόσου για να προλαβαίνει να ξεκουράζεται λίγο ο οργανισμός μου. Κάποιες στιγμές, όμως, με πιάνει το παράπονο και λέω «γιατί πάλι;», αλλά μετά από λίγο λέω και ένα Δόξα τω Θεώ γιατί υπάρχουν καινούργια φάρμακα και μπορώ και είμαι ακόμα ζωντανή, μετά από σχεδόν 11 χρόνια, μέσα στα οποία μπορεί να έζησα πολλές δύσκολες στιγμές, αλλά αξιώθηκα και μεγάλες χαρές.
Φυσικά όχι μόνο η ζωή μου, αλλά και η ζωή όλης μου της οικογένειας έχει επηρεαστεί και αλλάξει απ’ όσα καθημερινά βιώνουμε. Είμαστε, όμως, όλοι μαζί ενωμένοι και παλεύουμε. Έχω πολλά πράγματα για τα οποία πρέπει να παλέψω, έχω δύο όμορφα και καλά αγόρια, έχω ένα σύζυγο συμπαραστάτη και βοηθό σε κάθε μου βήμα που με αγαπά πολύ και αγωνιά πιο πολύ και από μένα, έχω τους δικούς μου ανθρώπους που βιώνουν όλη αυτή την κατάσταση και συμπάσχουν, τους φίλους μου, μα πάνω απ’ όλους και από όλα έχω εμένα. Θέλω να ζήσω, έχω στόχους και όνειρα που θέλω να πραγματοποιήσω.
Δυστυχώς, ξέρω ότι υπάρχουν πολλές γυναίκες που περνούν την ίδια εμπειρία με μένα, αλλά σίγουρα το μόνο που πρέπει και μπορούμε να κάνουμε είναι να παλέψουμε, να έχουμε δύναμη και θέληση για ζωή για να τα καταφέρουμε τελικά. Εύχομαι πραγματικά να ισχύει για όλες μας αυτό που λένε, ότι ο μεταστατικός καρκίνος μαστού αντιμετωπίζεται πλέον ως μία χρόνια νόσος, να μπορέσουμε και εμείς μέσα από τον αγώνα μας να καταφέρουμε να βγούμε νικήτριες και να μας αξιώσει ο Θεός να ζήσουμε και άλλες χαρές στη ζωή μας.
Κατερίνα
